ألعصور الفلسفية السّتة:

ألعصور ألفلسفيّة تشكَّلت من ستّة مراحل حتى (فلسفتنا الكونيّة) التي مَثّلتْ ألمرحلة آلأخيرة لأنقاذ ألعالم بإذن الله و هي: – ألعصر الأوّل: تشير ألنّصوص ألتأريخيّة إلى أنّ بداية ألفلسفة ظهرت فِي آلقرن ألسّادس قَبلَ الميلاد, و هي ألفترة ألمُتزامنة مع ظهور ألألواح القديمة المتعلقة بألدّيانة أليهوديّة، وَتناوَلت تلك ألفلسفة مَواضيع عِدّة مِنها: (ألفلسفة آلسّياسيّة؛ والأخلاقيّة؛ وعِلمُ الوُجود؛ والمَنطِق؛ وعلمُ الأحياء؛ الرّياضيات؛ ألكيمياء؛ والبلاغَة؛ وعلمُ الجّمال؛ وغيرها مِنَ المَوضوعات)، وَتُمثّل هذه ألفترة بداية ألفَلسفة آليونانيّة, وَتَمّت فيها مُناقَشَةِ الكثير مِنَ القضايا: كعلمُ الوُجود و خلود النفس و أصل ألذات, و يطلق على هذا العصر (فلاسفة ما قبل سقراط), حيث شمل الفلاسفة اليونانيون كحكماء الإغريق السبعة ألبارزين ألذين نشطوا قبل ظهور نجم أوغسطين ثمّ سقراط و تلامذته. – ألعصر الثاني: ألفلسفة الأوغسطينيّة, نسبة لأوغسطين, ولد في 354 ق.م وعرفت بعصر ما قبل سقراط. – ألعصر ألثّالث: فلسفة سقراط. – ألعصر الرابع: فلسفة أفلاطون. – ألعصر الخامس: فلسفة أرسطو. – ألعصر السادس: ألفلسفة الحديثة. ألعصر السّابع: ألفلسفة ألعزيزيّة (ألكونيّة) وتمّ إعلانها بداية ألألفيّة ألثالثة لتحقيق ألعزّة و الكرامة للنّاس بدل العبودية. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (1) سقراط أستاذ أفلاطون و أفلاطون أستاذ أرسطو.

غزل شمارهٔ ۵۳۸۱ الشاعر صائب التبريزي با تجرد چون مسیح آزار سوزن می کشم می کشد سرازگریبان زآنچه دامن می کشم کوه آهن پیش ازین بر من سبک چون سایه بود این زمان از سایه خود کوه آهن می کشم می دود چون سایه دنبالم به جان بی نفس از زلیخای جهان چندان که دامن می کشم دانه در زیر زمین ایمن ز تیغ برق نیست در خطر گاهی که من چون خوشه گردن می کشم عاشق یکرنگ با گل زیر یک پیراهن است از دل صد پاره خود ناز گلشن می کشم تا چون موسی نور وحدت سرمه در چشمم کشید از عصای خویش ناز نخل ایمن می کشم می شود فواره آتش ز اشک آتشین آستین چون موج شمع اگر بر چشم روشن می کشم گوشه گیری چشم بد بسیار دارد در کمین میل آهی هر نفس در چشم روزن می کشم تنگ شد جای نفس بر من زچشم تنگ خلق رشته خود را برون زین چشم سوزن می کشم کشتی از بی لنگریها می رود در زیر بار از سبک سنگی گرانی چون فلاخن می کشم در گلستانی که یک نخل خزان دیده است خضر از رعونت برزمین چون سرو دامن می کشم هر که را آیینه بی رنگ است نمی داند که من از دل روشن چه زین فیروزه گلشن می کشم نیستم غافل زاحوال دل آزاران خویش سنگ بهر کودکان شبها به دامن می کشم در تلافی سینه پیش برق می سازم سپر دانه ای چون مور اگر گاهی ز خرمن می کشم جذبه دیوانه ای صائب داده است عشق سنگ را بیرون ز آغوش فلاخن می کشم

يا طارق الباب رفقاً حين تطرقــهُ .. فإنهُ لم يَعُـــدْ في الدار أحبـــاب إرحم يديّكَ فما في الدّار من أحدٍ .. لا ترجَ ردّاً فأهل الودّ قد رحلوا و لترحم الدار لا توقظ مواجعها .. للـــدّور روحٌ كما للناس أرواحُ